Եղբայրական գերեզմանները / Братские могилы
Շիրիմներին եղբայրական խաչեր չկան, խաչեր չկան,
Եվ այրիները չեն լացում ,
Շիրիմներին եղբայրական ծաղիկներով մարդիկ կգան,
Ու կրակները կվառեն հավերժական:
Ծառս է եկել հողը ցավից քանի անգամ, քանի անգամ,
Բայց գրանիտը չի խոսում, նա չի խոսում,
Թե հազարները մեկի պես ինչպես ընկան, ինչպես ընկան,
Թե հազարները մեկի պես ի՞նչ էին ուզում:
Չի խնայում ոչ ինձ ոչ քեզ կարմիր լեզուն, կարմիր լեզուն,
Որ մեր տնից մինչ Ռայխստագ մոխիր ցանեց,
Վառվող տանկեր տեսա այնտեղ ու խրճիթներ, հրդեհի սյուն,
Բայց քո սիրտը՝ նույնիսկ կրակը չսպանեց:
Շիրիմներին եղբայրական սևով չգա՛ն, լացով չգա՛ն,
Այստեղ հոգով ուժեղների տեղն է էլի,
Եղբայրական շիրիմներին խաչեր չկան, խաչեր չկան,
Բայց մեզ համար մի՞թե դա հեշտ է ավելի:
Ես չեմ սիրում / Я не люблю
Ես չեմ սիրում, երբ մահը կա, ու ես՝ չկամ,
Կյանքի՞ց, երբե՛ք, ես չեմ հոգնի կյանքից,
Եվ ուզածդ տարվա եղանակին,
Ես չեմ սիրում, երբ չեմ երգում հանկարծ:
Ես չեմ սիրում, երբ սառն են, ինքնաբավ,
Երբ կատարյալ են՝ չեմ ուզում հավատալ,
Ու հետո, չեմ սիրում, երբ թիկունքիս կպած,
Իմ նամակներն են գողեգող փորձում կարդալ:
Կիսատ խոսքեր ես չեմ սիրում, հեռու՛,
Իսկ ընդհատված խոսքերն ատում եմ ես բնիվ,
Ատում եմ և նրան, ով կսպանի,
Ինձ՝ սիրելուս համար, կամ՝ ատելուս:
Բամբասանքները ձեր, և կասկածները ձեր,
Ինչպես եմ ես ատում, աստված իմ, ուժ տուր ինձ,
Որ կատաղած շան պես ոտքերդ չկրծեմ,
Հնազանդված՝ կարեկցանքի՛ն ծեծողներիս:
Ես չեմ սիրում, երբ կուշտ ու հաստավիզ,
Ու մի ոտքն էլ պահած արգելակին,
Ես ամաչում եմ միշտ, երբ խոսում են պատվից,
Թաքցնելով իրենց ողորմելի հոգին:
Ես վկա եմ եղել, երբ թևեր են կոտրում,
Երբ բռնանում են, երբ անպաշտպան են ու խեղճ,
Եվ իզուր չէ, որ խղճմտանքն այսօր իմ մեջ,
Ոչ իմ ատելությանն է պետք ու ոչ սիրուն:
Ես չեմ սիրում իմ վախը, չեմ հարգում,
Ատում եմ, երբ ինձ մոտ խփում են անմեղին,
Երբ իմ հոգին փորում ու փորփրում են անտեղի,
Կամ թե, աստված չանի՝ հոգուս մեջ են թքում:
Ես չեմ սիրում բեմից, և ամբոխի միջից,
Մանրել ու փաթաթել հազարների վզին:
Շիրիմներին եղբայրական խաչեր չկան, խաչեր չկան,
Եվ այրիները չեն լացում ,
Շիրիմներին եղբայրական ծաղիկներով մարդիկ կգան,
Ու կրակները կվառեն հավերժական:
Ծառս է եկել հողը ցավից քանի անգամ, քանի անգամ,
Բայց գրանիտը չի խոսում, նա չի խոսում,
Թե հազարները մեկի պես ինչպես ընկան, ինչպես ընկան,
Թե հազարները մեկի պես ի՞նչ էին ուզում:
Չի խնայում ոչ ինձ ոչ քեզ կարմիր լեզուն, կարմիր լեզուն,
Որ մեր տնից մինչ Ռայխստագ մոխիր ցանեց,
Վառվող տանկեր տեսա այնտեղ ու խրճիթներ, հրդեհի սյուն,
Բայց քո սիրտը՝ նույնիսկ կրակը չսպանեց:
Շիրիմներին եղբայրական սևով չգա՛ն, լացով չգա՛ն,
Այստեղ հոգով ուժեղների տեղն է էլի,
Եղբայրական շիրիմներին խաչեր չկան, խաչեր չկան,
Բայց մեզ համար մի՞թե դա հեշտ է ավելի:
Ես չեմ սիրում / Я не люблю
Ես չեմ սիրում, երբ մահը կա, ու ես՝ չկամ,
Կյանքի՞ց, երբե՛ք, ես չեմ հոգնի կյանքից,
Եվ ուզածդ տարվա եղանակին,
Ես չեմ սիրում, երբ չեմ երգում հանկարծ:
Ես չեմ սիրում, երբ սառն են, ինքնաբավ,
Երբ կատարյալ են՝ չեմ ուզում հավատալ,
Ու հետո, չեմ սիրում, երբ թիկունքիս կպած,
Իմ նամակներն են գողեգող փորձում կարդալ:
Կիսատ խոսքեր ես չեմ սիրում, հեռու՛,
Իսկ ընդհատված խոսքերն ատում եմ ես բնիվ,
Ատում եմ և նրան, ով կսպանի,
Ինձ՝ սիրելուս համար, կամ՝ ատելուս:
Բամբասանքները ձեր, և կասկածները ձեր,
Ինչպես եմ ես ատում, աստված իմ, ուժ տուր ինձ,
Որ կատաղած շան պես ոտքերդ չկրծեմ,
Հնազանդված՝ կարեկցանքի՛ն ծեծողներիս:
Ես չեմ սիրում, երբ կուշտ ու հաստավիզ,
Ու մի ոտքն էլ պահած արգելակին,
Ես ամաչում եմ միշտ, երբ խոսում են պատվից,
Թաքցնելով իրենց ողորմելի հոգին:
Ես վկա եմ եղել, երբ թևեր են կոտրում,
Երբ բռնանում են, երբ անպաշտպան են ու խեղճ,
Եվ իզուր չէ, որ խղճմտանքն այսօր իմ մեջ,
Ոչ իմ ատելությանն է պետք ու ոչ սիրուն:
Ես չեմ սիրում իմ վախը, չեմ հարգում,
Ատում եմ, երբ ինձ մոտ խփում են անմեղին,
Երբ իմ հոգին փորում ու փորփրում են անտեղի,
Կամ թե, աստված չանի՝ հոգուս մեջ են թքում:
Ես չեմ սիրում բեմից, և ամբոխի միջից,
Մանրել ու փաթաթել հազարների վզին:
Комментариев нет:
Отправить комментарий